ရွာငယ်လေး(စ/ဆုံး)
—————–
ဘသန်းသည်အစိုးရဝန်ထမ်းတဦးဖြစ်ပြီး
ပင်စင်ယူပြီးသည့်အချိန်၌တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သော
တောရွာလေးတရွာသို့သွားရောက်နေထိုင်ရန်
ဆုံးဖြတ်ထားသူတဦးပင်ဖြစ်သည်။
သို့ဖြစ်ယနေ့သည်၄င်း၏ရည်မှန်းချက်များ
အထမြှောက်သောနေ့တနေ့လဲဖြစ်ပေသည်။
“ကိုဘသန်းရာ.. ခဏလေးလို့ထင်ရပေမဲ့
အချိန်တေကုန်သွားဒါသိပ်မြန်လိုက်ဒါ ”
လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သန်းဦးမှဘသန်းအား
ကြေကွဲဝမ်းနည်းစွာ နူတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်လေ၏
“ဟုတ်တယ် သန်းဦးရေ
မနေ့တနေ့ကလိုပါပဲ အရာရာတိုင်းက ”
“ဒါနဲ့ ခင်ဗျား နေဖို့ ထိုင်ဖို့ရော စီစဉ်ပြီးပြီလား”
“ပြီးပါပြီ သန်းဦး ငါနေဖို့အိမ်ရော
ခြံရော အဆင်သင့်လုပ်ထားပြီးပါပြီ”
“အေး အေး အေး
မကြာမကြာတော့ phလေးဘာလေးတော့ဆက် ဘသန်းရေ”
“စိတ်ချပါကွာ ဆက်ပါ့မယ် ဆက်ပါ့မယ်”
ယင်းနောက်ဘသန်းလဲပြောလက်စ.စကားကိုဖြတ်ပြီး
တောရွာလေးဆီသို့သွားရန်
နှစ်ပေါင်းမြောက်များစွာ
အေးအတူပူအမျှတွဲလုပ်လာသောလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်
သန်းဦးအားလက်ဆွဲနူတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဒါ.. ဒါဆိုငါသွားပြီသန်းဦး ”
နူတ်ဆက်စကားဆိုပြီးကားဖြစ်တောရွာလေးဆီသို့
ထွက်သွားခဲ့လေ၏
ဘသန်းသည်အိမ်ထောင်မရှိလူပျိုကြီးတဦးဖြစ်သည်။
ဆွေမျိုးရင်းချာအကိုတယောက်ရှိသော်လဲ
ဆုံးသွားသည်မာ၃ခန့်နှစ်ရှိပြီဖြစ်၏
*****************
မောင်းလာရင်းမောင်းလာရင်းနှင့်ရွာငယ်လေးဆီသို့
ဘသန်းရောက်ရှိလို့လာခဲ့သည်။
“ဟ.. ကိုဘသန်း ရောက်လာပြီလားဗျ ”
“ဟုတ်ကဲ့ သူကြီး”
“အေးဗျာ ခင်ဗျား လာမယ်ဆိုလို့ရွာသားတွေနဲ့
မနေ့တနေ့ကပဲ ခင်ဗျားခြံကိုရှင်းထားပေးကျဒါ”
“ကျေး.. ကျေးဇူးပါပဲ သူကြီးရာ ”
“အေအေ.. ဒါနဲ့ငါသွားလိုက်အုံးမယ်
မင်းလိုဒါရှိရင်လဲပြောပေါ့ ”
ဤသို့ပြောပြီးရွာရှိသူကြီးလဲထွက်သွားခဲ့သည်။
ကျန်ရှိနေသောဘသန်းလဲဝမ်းသာပီတိဖြစ်ပြီး
အတွေးတခုဝင်လာလေ၏
“အင် မဆိုးဘူးပဲဒီရွာလေးက ငါနေရာရွေးဒါမှန်သွားပြီ”
တကိုယ်ရည်အတွေးများနှင့်ခြံဝင်းတံခါးဖွင့်ပြီး
ခြံထဲသို့ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။
ယင်းအချိန်ခြံထဲဘသန်း၏ကားရောက်ရှိသွားသည်နှင့်
အိမ်အောက်ဖေးမှလူတဦးပြေးသွားသည်ကို
ဖျက်ခနဲဘသန်းမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟ ဘယ်သူလဲကွ”
ဘသန်းလည်းကားတံခါးကိုအမြန်ဖွင့်ကာ
ထိုလူတဦးထံပြေးလိုက်လေတော့သည်။
ထိုလူမာအလွန်မြန်ဆန်ပြီးခြံ၏တောင့်တနေရာတွင်ရှိသော
သစ်ပင်ကြီးတပင်ရှေ့၌ပျောက်ကွယ်သွားလေ၏
“ဟင် ဘယ် ဘယ်လိုဖြစ်ရဒါလဲ ဒါက
မဟုတ်သေးပါဘူး ”
အနောက်မှပြေးလိုက်လာသောဘသန်း
အံ့သြမှင်သက်စွာထိုသစ်ပင်နားတဝိုက်
ပတ်၍ရှာကြည့်လိုက်သည်။
“မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ငါသတိနဲ့နေမှဖြစ်တော့မယ် ”
သို့ဖြစ်အိမ်ပေါ်သို့ဘသန်းတတ်လာခဲ့လိုက်သည်။
အခန်းများကိုအနည်းငယ်ရှင်းလင်းပြီးခရီးလဲပန်းလာ၍
ကုလားထိုင်၌ခဏထိုင်နေရင်းမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
လက်ထဲတွင်လည်းလှည်းလက်စတံမြတ်စည်းတချောင်းကိုင်ကာ။
၄င်းအိပ်ပျော်နေစဉ်လူတဦးမှအိမ်ပေါ်သို့တတ်လာပြီး
ဘသန်း၏ခြေတောက်အားလာဆွဲလေ၏
ဘသန်းရုတ်တရက်လန့်နိုးလာပြီးထိုသူအား
ကြည့်လိုက်သော်နေ့ခင်းဖက်တွင်တွေ့လိုက်ရသော
သူတဦးဖြစ်လို့နေသည်။
ဘသန်းချက်ချင်းအသံမပြု။
အသာလေးငြိမ်၍ထိုသူအားကြည့်လိုက်ရာ
ထိုသူမှာဆံပင်ကအရှည်မျက်နှာမှာဖြူဖတ်ဖြူရော်နှင့်
သွားများကချွန်ထွက်နေသောသရဲမတဦးဖြစ်နေသည်ကို
သိရှိလိုက်ရသည်။
“ဟင် ဒါ ဒါက သ သရဲမပဲ”
ရုတ်တရက်ထိတ်လန့်သွားပြီးလက်ထဲ၌
အရန်သင့်ရှိနေသောတံမြတ်စည်းကို
ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
သရဲမမှာလည်းဘသန်းအားထိုင်နေသော
ကုလားထိုင်ကဆွဲချလာခဲ့သည်။
အိမ်တံခါးပေါက်ရှေ့နားသို့မရောက်မည်
ဘသန်းအသံစတင်ပြုလိုက်လေ၏
“ကယ် ကယ်ကြပါအုံး ”
ပြောရင်းဆိုရင်းလက်ထဲ၌ကိုင်ထားသော
တံမြတ်စည်းဖြစ်ရိုက်လိုက်လေတော့သည်။
“ဖောက် ဖောက် ဖောက်”
တံမြတ်စည်းဖြစ်ရိုက်လိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက်
သရဲမလဲပျောက်ခြင်းမလှပျောက်ကွယ်သွားလေ၏
“ဟာ..မရှိတော့ဘူးပဲ ”
အိမ်ထဲသို့အမြန်ပြန်ဝင်ပြီးမီးခလုတ်ရှိရာဖက်အမြန်သွားကာ
မီးများအားဖွင့်လိုက်စဉ်မီးခလုတ်ဘေး၌ရပ်နေသောသရဲမက
ဘသန်းအားရီပြ၍နေလေသည်။
“ဟီး ဟီး ဟီး ”
“ဟာ သ သရဲမ ”
ရုတ်တရက်ဇောချွေးများပြန်လာပြီးအိမ်ပေါ်မှ
အမြန်ဆင်းပြေးခဲ့လိုက်သည်။
ထိုအခါသရဲမလဲနောက်မှပြေး၍လိုက်လာလေ၏
“ဟင် ဟင် ”
ပိတ်ထားသောခြံတံခါးကိုဖွင့်ရန်အချိန်မရဒါနှင့်
၅ပေခန့်ရှိသောစည်းရိုးအားကြောက်ဇောဖြစ်
ကျော်ဖြတ်ခဲ့လိုက်သည်။
“ဝှီး ဘုတ်”
အနောက်ဖက်ကြည့်လိုက်သော်သရဲမလဲ
ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်၍လာလေ၏
“သူ သူကြီး သူကြီး ”
“ဟေ့ ဘယ်သူလဲကွာ ညကြီးအချိန်မတော်”
အိမ်ထဲမှနေ၍သူကြီးအိမ်ပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
“ကျွန် ကျွန်တော် ဘ ဘသန်းပါ”
“အေ အေ ဘသန်းလာ ”
နောက်သို့လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့်
ဘသန်းသူကြီးအိမ်ပေါ်သို့တတ်လာခဲ့သည်။
ထိုအခါနောက်မှပါလာသောသရဲမကရှိမနေတော့ချေ။
“ဘာဖြစ်လာဒါလဲ ဘသန်းရ
မင်းကြည့်ရဒါဇောချွေးတေလဲပြန်လို့ဆိုစမ်းပါအုံး ”
“ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ် ”
“ဟာ ဘသန်းတော့ !
ဟေ့ မောင်ထွန်း ရေလေးတခွက်ခပ်ခဲ့ပါကွာ ”
“ဟုတ် ဘကြီး ”
သူကြီးလဲအိမ်၌ရှိနေသောတူတော်မောင်အား
ရေတခွက်ခပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ကဲ ကဲ ဘသန်း ရေလေးသောက်လိုက်အုံး
မင်းကိုကြည့်ရဒါကြောက်နေတဲ့ပုံပဲ ”
သူကြီးပေးသောရေတခွက်ကို
တခါထဲဘသန်းမော့ချပစ်လိုက်သည်။
“ဂလွတ် ! ဒီ ဒီလိုသူကြီး
ကျုပ်နေတဲ့ဝိုင်းမာသ သရဲမ ရှိနေလို့ဗျ”
ပြောပြောဆိုဆိုဘသန်းအိမ်အပြင်ဖက်အကဲခတ်လိုက်လေ၏
“တော် တော်ပါသေးတယ် မရှိလို့”
“ဘာမရှိဒါလဲကွာ ”
ထိုမှသာဘသန်းလဲသူကြီးအားမိမိဖြစ်ပျက်တမျှကို
တခွန်းမချန်ပြောပြလိုက်တော့သည်။
“ဟေ ! ဘုရား ဘုရား ”
“ဟုတ်တယ်သူကြီး
ကျန်တော်လဲယုံတောင်မယုံဘူးဗျာ စကတော့ ”
“အေးလေ မနက်ဖန်မှဘုန်းကြီးပင့်ပြီး
တရားလေးဘာလေးနာကြဒါပေါ့
မင်းဒီညငါ့အိမ်မာပဲအိပ်ရင်အိပ်သွားတော့ ”
“မ မအိပ်တော့ပါဘူးသူကြီးရာ ”
သူကြီးပြောသော်လဲမရဒါနှင့်
“အေ ဒါဆို မင်းတယောက်ထဲဆိုလဲဖြစ်မာမဟုတ်ဘူးကွ !
ဟေ့ မောင်ထွန်းနဲ့မောင်သာရေ”
“ဟုတ် ဘကြီး ”
“အေးကွာ မင်းတို့လဲကြားတဲ့အတိုင်း
မင်းတို့လေးလေးနားဒီနေ့တညတော့
အဖော်လိုက်ကူပေးလိုက်ကြ”
“ရပါတယ် ဘကြီး”
“ကဲ ဘသန်း ငါ့တူနှစ်ယောက်ကိုငါထည့်ပေးလိုက်မယ်
မနက်ဖန်မှလုပ်စရာရှိဒါထပ်လုပ်ကြဒါပေါ့ ”
“ဟုတ် ဟုတ်သူကြီး ”
“ဒါဆိုပြန်တော့ကွာ ညလဲနက်ပြီ ! အဲနေအုံး
ပရိတ်ရေလေးလဲယူသွားကြ အိမ်ရောက်ရင်လိုက်ဖျန်းပေါ့ ”
“ကျေး ကျေးဇူးပါပဲ ဒါ ဒါဆိုပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်”
“အေးအေး”
ယင်းနောက်ဘသန်းတို့သူကြီးအိမ်မှထွက်လာခဲ့ကြသည်။
သူကြီးအိမ်အပြင်ဖက်ရောက်သည်နှင့်လိုက်လာသောသရဲမ
ရှိမရှိဘသန်းကြည့်လိုက်ရာရှာလို့ပင်မတွေ့။
ထိုသို့ကြည့်နေခိုက်ရီသံတသံကထွက်ပေါ်လာလေ၏
“ဟီး ဟီး ဟီး ”
ထိုရီသံကြားရာဖက်ဘသန်းလှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်
သူကြီးအိမ်အပြင်၌စိုက်ထားသော
သစ်ပင်ကြီးတပင်ပေါ်မှနေ၍သရဲမမှရီပြ၍နေလေ၏
*************************
လိုက်လံခြောက်လန့်နေသောသရဲမအားနှိမ်နင်းရန်
အိမ်သို့ရောက်သည်နှင့်ဘသန်းတို့လဲပရိတ်ရေအား
ဖွင့်လိုက်လေတော့သည်။
“ကဲ မောင်ထွန်း နဲ့မောင်သာ ပရိတ်ရေကိုငါတို့
အိမ်ပတ်ပတ်လည်နဲ့ ဝိုင်းတခုလုံးလိုက်ဖျန်းကြရအောင်
ခုတော့အရင်ဆုံးအိမ်ကိုဖျန်းကြစို့ကွာ ”
“ဟုတ် လေးလေး ”
သို့ဖြစ်အိမ်ပတ်ပတ်လည်ကိုစတင်ပတ်ဖျန်းလိုက်ကြသည်။
“ကဲတယောက်ထဲတော့မရဘူး မင်းတို့နှစ်ယောက်က
အိမ်ပတ်ပတ်လည်လိုက်ဖျန်း လေးလေးက
အိမ်ဝိုင်းဖက်လိုက်ဖျန်းမယ်”
“ကောင်းတယ် လေးလေး ”
မောင်ထွန်းနှင့်မောင်သာကိုပရိတ်ရေတဝက်ခွဲပေးပြီး
ကျန်တဝက်အားခြံဝင်း၌ပတ်ဖျန်းရန်ဘသန်းယူလာခဲ့လိုက်သည်။
ဘသန်းခြံဝင်းအပေါက်သို့ရောက်သည်နှင့်
ခြံအပြင်ဖက်အားကြည့်လိုက်ရာသရဲမမှခြံဖက်သို့
ဦးတည်၍လာနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟာ ဟာ သ သရဲမပါလား ”
ဖျန်းရန်ပြင်ထားသောပရိတ်ရေဗူးကိုအသာလေးပိတ်လိုက်ပြီး
အိမ်ဖက်သို့ကြည့်လိုက်သော်မောင်ထွန်းတို့ကလဲ
အိမ်ပတ်ပတ်လည်ကိုဖျန်း၍ပင်မပြီးသေး။
“ဟာ မောင်ထွန်း ”
“ဗျ လေးလေး ”
“မင်းတို့မပြီးကြသေးဘူးလားကွ”
“ဘာလို့လဲ လေးလေး ပြီးတော့မှာ ”
“အေးအေး ပြီးရင်လဲအိမ်ပေါ်အမြန်တတ်နေကြတော့ !
ဟိုမှာလာနေပြီကွ”
ဘသန်းစကားကြောင့်မောင်ထွန်းတို့လဲ
ပရိတ်ရေအားကဗျာကရာ ပတ်ဖျန်းပြီး အိမ်ပေါ်သို့
အမြန်တတ်လိုက်ကြသည်။
“ပြီး ပြီးပြီ လေးလေး ”
“အေ အေ ”
ပတ်ရန်ပြင်ထားသောပရိတ်ရေကိုမပတ်ဖြစ်တော့ပဲ
ဘသန်းအိမ်ပေါ်သို့ပြေးတတ်လာခဲ့လိုက်သည်။
“တံခါးပိတ် တံခါးပိတ်”
“ဟုတ် လေးလေး သန်း ”
တတ်ညီလက်ညီနှင့်ဖွင့်ထားသောပြတင်းပေါက်များအား
အမြန်လိုက်ပိတ်ပစ်လိုက်ကြသည်။
“လေးလေးသန်း သရဲမက ဘယ် ဘယ်မှာလဲဗျ ”
“ဘာလဲမင်းတို့က ငါ့ကိုမယုံကြလို့လား လာငါပြမယ် ”
မျက်လုံးတဖက်ကြည့်စာအိမ်ထရံပေါက်အား
ဘသန်းဖောက်လိုက်လေ၏
“ကဲ ငါအရင်ကြည့်ကြည့်မယ် ”
ဘသန်းကြည့်လိုက်စဉ်သရဲမကခြံအတွင်းပိုင်းသို့တရွှေ့ရွှေ့
လှမ်း၍လာနေသည်။
“ဟာ မောင်ထွန်းတို့ ခြံဖက်ကိုတော့ ဝင်လာနေပြီကွ
ကဲ မင်းတို့တယောက်ပြီးတယောက်ကြည့်ကြည့်ကွာ ”
“ဟုတ်ကဲ့ လေးသန်း ”
ပထမဦးဆုံးကြည့်သူမာမောင်သာဖြစ်၏
“ဟာ ဟာ ဟာ ”
“ဘာလို့လဲမောင်သာရ”
မောင်ထွန်းမေးလိုက်သောစကားကိုပြန်မဖြေနိုင်လောက်အောင်
မောင်သာကြောက်လန့်မှင်သက်သွားသည်။
“ဖယ်ကွာ ငါကြည့်ကြည့်မယ် ”
မောင်သာကိုဖယ်ပြီး မောင်ထွန်းကြည့်လိုက်သော်
မည်သည့်အရာမျှမရှိ။
“ဟာဗျာ လေးသန်းနဲ့ မောင်သာကတော့
ငါ့ကိုနောက်ပြီ ဘယ်မလဲမရှိပါဘူးဗျ”
“မောင်ထွန်း မင်းသေချာပြန်ကြည့်စမ်းပါအုံး”
ဘသန်းပြောသည့်စကားကြောင့် မောင်ထွန်း
နောက်တကြိမ်ထပ်မံကြည့်လိုက်လေသည်။
ယင်းတကြိမ်မောင်ထွန်းကြည့်လိုက်စဉ်မောင်ထွန်း၏
မျက်လုံးတည့်တည့်လျှာတန်းလန်းဖြစ်ဝါးခနဲသရဲမမှပေါ်လာခဲ့သည်။
“အမလေး လေးသန်း”
ရုတ်တရက်ဘသန်းကိုအော်လိုက်သောကြောင့်
ဘသန်းမောင်ထွန်းအားဖက်လိုက်လေသည်။
“ဘာ ဘာဖြစ်ဒါလဲ မောင်ထွန်း !
“သ သရဲတ တကယ်ရှိတယ်ဗျ ”
“ငါပြောသားပဲမင်းကို ကဲကဲ မောင်သာ
မောင်ထွန်းကို ပရိတ်ရေလေး နည်းနည်းတိုက်လိုက်အုံး ”
“ဟုတ် လေးသန်း ”
ထို့နောက်ဘသန်းလဲအိမ်အပြင်ဖက်ရှိ
အခြေအနေအားလှမ်းကြည့်လိုက်လေသည်။
ပရိတ်ရေများပတ်ဖျန်းထားခြင်းကြောင့်သရဲမလဲ
အိမ်အတွင်းသို့ဝင်ရောက်၍မရ။
အိမ်အပြင်ဖက်၌သာရပ်နေသည်ကို
ဘသန်းတွေ့လိုက်ရသည်။
“ကဲ ဒီညတော့ဘာမှပူစရာမလိုတော့ဘူး မောင်ထွန်းတို့ !
မင်းတို့လဲအိပ်ကြတော့ မနက်ဖန်အစောလဲတရားနာမာဆိုတော့ ”
“ဟုတ် လေးသန်း ”
**************************
မောင်ထွန်းတို့အိပ်ပြီဖြစ်သော်လဲ ဘသန်းမှအိပ်၍ပင်မပျော်
တခုခုဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်မိသဖြစ်အခြေနေအား
ထိုင်၍သာစောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ဘာလိုလိုနှင့်စောင့်၍လာခဲ့သည်မှာမနက်၂နာရီရှိပြီဖြစ်သည်။
ဘေး၌အိပ်နေသောမောင်ထွန်းတို့လဲတုတ်တုတ်မျှမလူပ်။
“အင် ဒီတညပါပဲ မနက်ဖန်မနက်ရောက်ဒါနဲ့
ဘုန်းကြီးပင့်ပြီးတရားနာရင်တော့အေးဆေးပါပြီ ”
စသည့်တကိုယ်ရည်အတွေးဖြစ်ဘသန်း
ကိုယ့်ကိုကိုယ့်နှစ်သိမ့်ခဲ့လိုက်သည်။
ထိုသို့တွေးနေခိုက်အသံတသံကိုဘသန်းကြားလိုက်ရလေ၏
“ခွမ်း ခွမ်း ”
“ဟ ဘာလဲကွ ”
အသံလာရာဖက်သို့ကြည့်လိုက်ရာအပြင်ဖက်၌
ရှိသောမီးဖိုချောင်မှထွက်ပေါ်လာသည့်အသံဖြစ်သည်။
“ဟ မီးဖိုချောင်ကပဲကွ ငါသွားကြည့်အုံးမှ”
ခြေသံများမထွက်ပေါ်စေရန်ဘသန်းအသာလေး
လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ဖောက်ထားသောထရံပေါက်မှလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ
“အမလေ ဗုဒေါ ”
တသက်နှင့်တကိုယ်မကြုံဖူးမမြင်ဖူးသည့်အရာတခုကို
လှမ်းမြင်လိုက်ရ၍ဘသန်းအံ့သြတကြီးဖြစ်သွားလေသည်။
ရုတ်တရက်ပါးစပ်မှထွက်ပေါ်လာသောအသံလဲ
ကြားသွားမည်ကြောက်သဖြစ်ပြောပြောဆိုဆိုပါးစပ်အား
လက်ဖြစ်အမြန်အုပ်လိုက်လေ၏
မီးဖိုချောင်တွင်သရဲမမှဘသန်းချက်ပြုတ်ထားသည့်
ထမင်းဟင်းများကိုအိုးလုံးကြွပ် မြိန်ရည်ရှက်ရည်
စားသောက်နေ၏
“ငါ ငါဘာဆက်လုပ်ရင်ကောင်းမလဲ !
ဟာ ဘာလုပ်လို့ရမာလဲကွဒီညတော့!
ငါသွားလှဲနေဒါပဲကောင်းပါတယ်လေ”
*********************
ယင်းနောက်ဘသန်းဘာတခုမျှမတတ်နိုင်သည့်အဆုံး
မီးဖိုချောင်၌အငမ်းမရစားသောက်နေသောသရဲမအား
မျက်ကွယ်ပြုလိုက်လေတော့သည်။
ညလဲတဖြေးဖြေးနက်လာပြီမို့ချမ်းလဲချမ်းလာ၍
ဘသန်းစောင်အပါးတထည်ကိုယူ၍ခြုံလိုက်လေ၏
ထိုစဉ်အမှတ်မထင်ကောက်ခါငင်ခါphကထမြည်လာခဲ့သည်။
“ကလင် ကလင် ကလင်”
ph သံကြားသည်နှင့်အပြင်ဖက်တွင်ရှိသော
သရဲမလဲအသံတသံပေးလိုက်လေ၏
“ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း ”
“အမလေး”
အမှတ်မထင်ကြားလိုက်ရသောအသံကြောင့်
ဘသန်းအနည်းအကျဉ်းထိတ်လန့်သွားသည်။
ယင်းနောက်phအားအမြန်ဖွင့်ပြီး
“ဟယ် ဟယ်လို ”
“အေး ဘသန်း ငါသူကြီးဦးစိန်ပါကွ !
ဘယ်လိုအခြေနေရှိလဲငါသိချင်လို့ လှမ်းဆက်ကြည့်လိုက်ဒါ”
“မပြောချင်တော့ပါဘူး သူကြီးရာ
သူကြီးပေးတဲ့ပရိတ်ရေ ပတ်ဒါ
ခြံစည်းရိုးကိုမပတ်လိုက်ရဘူးဗျ !ခု သူ သူအပြင်မာ ”
“ဟော ! အေး အေးပါကွာ ငါနားလည်ပါတယ်
မနက်ဘုန်းကြီးပင့်ပြီးငါလာခဲ့လိုက်မယ် ”
“ဟုတ် ဟုတ်သူကြီး ”
ဘသန်းphချပြီးနောက်အပြင်ဖက်၌ရှိနေသော
သရဲမလဲထ၍သောင်းကြမ်းလေတော့သည်။
” ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း ”
ထိုအသံကြောင့်အိပ်ပျော်နေသောမောင်ထွန်းတို့လဲလန့်နိုးလာလေ၏
“အမလေး ဗျာ ကယ်ကြပါ ! အဟင်း အဟင်း”
“ဟိတ်ကောင် မောင်ထွန်းအသာနေစမ်းပါကွာ
မင်းကတမျိုး သရဲမကအိမ်ထဲမလာနိုင်ပါဘူးကွ”
“ဒါ တော့ဒါပေါ့ လေးသန်းရာ ကြာတော့
အိမ်ထဲသာနေရဒါကျောကမလုံတော့ဘူးဗျ !ဟင်း အဟင်း”
မောင်ထွန်းတယောက်ကြောက်စိတ်များလွှမ်းခြုံနေ၍
လူကြီးမတန်မဲ့ငိုချလိုက်လေတော့သည်။
“ဟာ ကွာ တိတ်စမ်း ”
ဘသန်းလဲစိတ်ရှုပ်လာသဖြစ်မောင်ထွန်းအား
တချက်ငေါက်လိုက်လေသည်။
တခါမှလေသံခပ်မာမာနှင့်မပြောဖူး၍
ဘသန်းစကားကြားပြီးမောင်ထွန်းလဲ
ပါးစပ်အားပိတ်လိုက်လေ တော့သည်။
“မင်းကတမျိုး ! မောင်သာတောင်ဘာမှမဖြစ်ဒါ
မင်းကဘာဖြစ်နေဒါလဲ ! မင်းယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား ”
“ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် ”
ထို့နောက်အပြင်ဖက်မှအသံတသံလဲထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
“ဟီး ဟီး ဟီး ! နင်တို့တေက ငါ့ကို ဒီအိမ်က
မောင်းထုတ်ဖို့ ကြံနေဒါပေါ့လေ ဟုတ်လား ”
မောင်ထွန်းလဲသရဲမအားပြန်ဖြေရန်ပါးစပ်အားပြင်လိုက်စဉ်
ဘသန်း မှအချိန်မီလက်ဖြစ်လှမ်းပိတ်လိုက်လေ၏
“ခြူး ! တိတ်တိတ်နေ ”
လေသံပါရုံမျှဘသန်းတိုးတိုးလေးသတိလှမ်းပေးလိုက်သည်။
“နင်တို့ကမပြောဘူးပေါ့လေ ဟုတ်လား
နင်တို့ငါ့အကြောင်းသိစေရမယ် ”
ထိုသို့ပြောပြီးအိမ်အပြင်ဖက်မှနေ၍သရဲမလဲ
အိမ်နံရံတခုလုံးကိုလက်ဖြင့်ထုပါလေတော့သည်။
“ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း ”
ပြီးနောက်ခေါင်းမိုးပေါ်ရှိသွပ်ပြားများပေါ်တွင်လည်း
လမ်းလျှောက်သည့်အသံများကြားကြားနေရသည်။
စသည့်နည်းမျိုးစုံဖြစ်ခြောက်လန့်နေသော်ငြား
ဘသန်းပြောထားသည့်စကားတခွန်းကြောင့်မောင်ထွန်းတို့
ဘာတခုမှတုန့်ပြန့်မူမရှိ။
မနက်ခင်းတရားနာမည့်အချိန်ကိုသာအိပ်ယာထဲ၌နေပြီး
လှဲ၍သာစောင့်ဆိုင်းနေလိုက်ကြသည်။
ပြီးပါပြီ ရေး~လရိပ်ချို