အိမ်အိုကြီး(စ/ဆုံး)
—————
” ကိုကို မေမေတို့က ဖိုးဖိုးတို့ရွာကို ဒီတစ်ပါတ်တနင်္ဂနွေ သွားလည်မယ်တဲ့ ´´
“ အေးလေ ညီမလေးရယ် အာ့တာဘာဖြစ်လို့လဲ ´´
“ ညီမလေးစိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲ ´´
“ မဟုတ်တာ အဖိုးတို့ဆီသွားတာပဲဟာ ´´
အောင်လေးနဲ့သူ၏ညီမလေးတို့့စကားပြောနေတာပဲ
ဖြစ်ပါတယ်။
သူငယ်ချင်းတွေကိုနက်ဖြန်ခရီးသွားကြတော့မှာမို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်လိုက်နှုတ်ဆက်နေကြသည်။
” သားတို့ သမီးတို့ရေ မပီးကြသေးဘူးလား ”
” ဟုတ်ကဲ့ ပီးပါပြီဖေဖေ ”
” အေးပီးရင်သွားကြ၇အောင်ကွယ် ”
” တော်ကြာနေတစ်အားပူနေလိမ့်မယ် ”
” အမေကြီးေ၇သွားရအောင်ဟေ့ ”
” လာပြီအစ်ကို ”
မိသားစုတစ်တွေ ရွာသွားရန်ကားဂိတ်သို့
ထွက်လာကြလေတော့သည်။
” မြသာယာပါလား မြသာယာ ”
” ပါတယ် ညီလေး ပါတယ် ”
အောင်လေးရဲ့အဖေမှ စပါယ်ယာလေးအားပြေပီးနောက်
သူ့မိသားစုဖက်လှည့်ကာ
” ရောက်ပီဟေ့ ဆင်းကြရအောင် အိတ်တွေသေချာကြည့်ကြဦးနော် “ဟုသတိပေးကာ ကားပေါ်မှဆင်းရန်ဟန်ပြင်လေတော့သည်။
ကားပေါ်မှဆင်းပီးနောက် အရိပ်ရှိရာ ကုက္ကိုလ်ပင်အောက်သို့မိသားစုများလျှောက်လာစဉ်
” ဟေ့ မောင်စိုးသောင်းမဟုတ်လားကွ ”
” ငါ့ကို ဘကြီးမြလွှတ်လိုက်တာကွ ”
” ငါ့ကိုမှတ်မိလား မောင်စိုးသောင်းရေ ”
” အစ်ကိုက ကိုသန်းဝင်းမဟုတ်လားဗျ ။ ”
” မှန်တာပေါ့ ငါ့ကောင်ကြီးရာ မြို့သားဖြစ်နေတော့ ချောလို့ ခန့်လို့ ပါလားကွ ”
” ကဲကဲ လာကြလှည်းပေါ်တက်ကြ ”
” ဟေးးးး ”
မောင်နှနှစ်ယောက်ပျော်ရွှင်စွာ လှည်းပေါ်လုတက်နေကြသည်။
သူတို့ကလေးတွေက နွားလှည်းမှမစီးဘူးကြတာကိုး။
” ကလေးတွေ ဖြည်းဖြည်းတက်ကြ ပြုတ်ကျနေဦးမယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး ”
ခလောင် ခလောင်
” ဟဲ့နွား ဟဲ့နွား ”
“ဟဲ့ ဒီနွားဟာ ကောင်းကောင်းသွားစမ်း ”
” ကိုကို နွားလှည်းစီးရတာပျော်စရာကြီနော် ”
” ဟုတ်တယ် ညီမလေး ပျော်စရာကြီး ”
ကလေးနှစ်ယောက်ပျော်နေတာကိုကြည့်ပီး မိဘနှစ်ပါးမှာ ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်နဲ့ပီတိဖြစ်နေကြသည်။
အတန်ငယ်မောင်းပီးနောက် ရွာပြင်ပါတ်လမ်းမှရွာထဲသို့မောင်းဝင်လိုက်ပီးနောက် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတစ်အိမ်ရှိရာခြံတွင်းသို့မောင်းဝင်လိုက်လေသည်။
” စိုးသောင်းတို့ရောက်လာပဟေ့ ”
” ငါ့မြေးတွေလဲပါတယ် အဖွားကြီးရေ ”
အိမ်အောက်ကွပါပျစ်၌ထိုင်နေသောအဖိုးကြီးတစ်ယောက်မှလှမ်းပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။
” ထိုအဖိုးအိုကြီးက ကိုစိုးသောင်းရဲ့အဖေပဲဖြစ်လေသည်။
” ဟုတ်ကဲ့အဖေ ”
” အေးအေး အောက်ကိုပဲလာကြကွဲ့ ”
” အပေါ်မှာကပူတယ် အထုတ်တွေထားပီးဆင်းလာကြ ဟုတ်ပလား ”
” ကဲ သားတို့သမီးတို့ ဖိုးဖိုးကို သွားနှုတ်ဆက်ကြဦး ”
“ဖိုးဖိုး ”
မောင်နှမ ၂ယောက်သံပြိုင်အော်ကာ အဖိုးဖြစ်သူထံပြေးသွားကြလေရာ အဖိုးကြီးသည် ကွပ်ပျစ်မှထကာ လက်၂ ဖက်ကိုဆန့်တန်းလျှက်ကြိုဆိုလေသည်။
အဖိုး၏ရင်ခွင်တွင်းသို့ရောက်သွားသော ကလေး၂ ယောက်အား အဖိုးဖြစ်သူမှ
” ငါ့မြေးလေးတွေက အချောလေးတွေပဲကွ ”
” မတွေ့တာကြာတော့ ပိုတောင်ချောလာကြသေးတယ် ”
” ဖိုးဖိုး သမီးထမင်းဆာတယ် ”
” ဟေ အဖွားကြီးရေ ကလေးတွေဗိုက်ဆာလို့တဲ့ဟေ့ ”
” ကျက်ပါပြီတော် ကျက်ပါပြီး စားချင်သပဆိုကြွကြပါတော့ ကျေးဇူးရှင်လေးတို့ရေ ”
” ဟေးးးးး ”
” သားတို့ရောစားကြတော့မလား ”
” မစားသေးဘူးအမေ အဖေနဲ့စကားပြောရင်းနားလိုက်ဦးမယ် ”
” အေးအေး ဒါဆိုလဲ ပီးရောဟ့ ”
” အဖိုးကြီးကလေကြော ရှည်ရှည်နဲ့တော့တွေ့ကြပီပေါ့ ”
” ဟ အမယ်ကြီးရ တစ်ခါတစ်လေမှသားအဖ၂ ယောက်ဆုံကြရတာကွာ ရှည်တော့ဘာဖြစ်တုန်းဟ ငါ့လခွမ်းမှပဲ ”
ဒီလိုနဲ့အားလုံးစားသောက်ကြပြီးချိန် နေ့လည် ၂ချက်ထိုးလောက်တွင်ခြံထဲသို့ ကလေး ၃ယောက်ဝင်လာကြရာ
” လာကြဟေ့ချက်စူတို့ရေ ”
” မင်းတို့နဲ့ငါ့မြေးတွေမ်ိတ်ဆက်ပေးမယ် ”
” သူတို့က ဘယ်သူ့ကလေးတွေလဲအဖေ ”
” ချက်စူက မင့်အစ်ကိုဝမ်းကွဲ ငမြင့်ရဲ့သားကွ ”
” မောင်လှနဲ့မောင်မြင့် ညီကို၂ယောက်ကမင်းကိုလာကြိုတဲ့ သန်းဝင်းရဲ့သား ၂ကောင်ပေါ့ကွာ မျောက်ရှုံးတဲ့ကောင်တွေပဲ ”
” သြော် ဟုတ်ကဲ့အဖေ ”
အဖိုးကြီးမှ
” ငါ့မြေးတွေလာကြဟေ့ ဒါက ချက်စူတဲ့ ဟိုဖက်က
မောင်လှ နဲ့မောင်မြတဲ့ ”
” ဒါက အဖိုးမြေးလေးတွေ အောင်လေးနဲ့ နဒီတဲ့ကွ ”
” မင်းတို့ငါ့မြေး မြို့သားလေးတွေကို ရွာထဲမှာလိုက်ပြပေးလိုက်ကြကွဲ့ ”
” ဒါမဲ့ ရွာတောင်ဖက်ကိုတော့မသွားကြနဲ့နော် ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖိုးဖိုးကြီး ”
ကလေးတွေအတူတူထွက်သွားကြတာကိုကြည့်ပီး ကိုစိုးသောင်းမှသူ့အဖေကို
” ကလေးတွေက အလည်လေးတွေပဲနော်အဖေ ”
” အေးကွ ရွာရဲ့မျောက်လောင်းကျော်လေးတွေပေါ့ကွာ ”
” ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ”
သားအဖ၂ ယောက်ရဲ့တစ်ပြိုင်ထဲ ရီလိုက်တဲ့အသံက ခြံကြီးအတွင်းမှာ ဆွတ်ပျံ ကြည်းနူးဖွယ်ရာ ပျံ့လွင့်လာလေတော့သည်။
ရွာထဲသို့ကလေး၅ ယောက်လျောက်လည်နေကြပီးနောက် မြို့သားလေးတွေကို ချက်စူမှဦးဆောင်ပီးရှင်းပြနေလေရာ စကားတပြောပြောဖြင့်ရွာတောင်ပိုင်းသို့ရောက်လာကြလေသည်။
” ကဲ ပြန်ကြမယ်ဟေ့ ညနေတောင်စောင်းနေဘီ ”
” ဟျောင့်ချက်စူအဖိုးကရွာတောင်ပိုင်းကိုမသွားနဲ့လို့ဘာလို့ပြောတာလဲ “ဟုအောင်လေးမှ ချက်စူကိုမေးလိုက်ရာ
” ရွာတောင်ပိုင်းမှာ ဘယ်သူမှမနေကြဘူးကွ အိမ်အိုပျက်ကြီးတစ်လုံးပဲရှိတယ် ”
” ဟုတ်လားအဲ့ကိုသွားကြည့်မယ်ကွာ လိုက်ပို့ပေး ”
” ဟင် ! ကိုကို နဒီမလိုက်ရဲဘူး ကြောက်တယ် ”
” ညီမလေးကလဲကွာ ဘာကြောက်စရာရှိလဲ အပြင်ကပဲကြည့်မဲ့ဟာ ”
” ခဏလေးပါကွာ ခဏလေးနော် ဖိုးဖိုးတို့ကိုပြန်မပြောရဘူး ”
” ဒါဆိုလဲပီးရောနော်ကိုကို ခဏလေးပဲ ”
” အေးပါ လာချက်စူသွားမယ် မင်းရှေ့ကသွား ”
အတန်ငယ်သွားပီးနော် ချုံနွယ် ပိတ်ပေါင်းတွေအုံ့ဆိုင်းလျှက်ရှိသောအိမ်အိုပျက်ကြီးရှိရာ နေရာသို့ရောက်လာလေသည်။
ခြံကြီးမှာကျယ်ဝန်းပီး သီးပင်စားပင်များလဲများစွာရှိနေသောအခါ မာလကာပင်မှအသီးများမှာ ခူးဆွတ်မဲ့သူမရှိသဖြင့် မြေပေါ်သို့ကြွေကျက ပိုးလောက်များနှင့် ငှက်များစားသောက်ထားသည်ကိုများစွာတွေ့ရသည်။
နေ့ခင်းနေ့လည်ပင်ဖြစ်သော်ငြားလည်း လူသွားလူလာမရှိသဖြင့် ငှက်သံများမှအပ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ခြားစရာပင်ကောင်းလေသည်။
နဒီကမနေတော့သဖြင့် ပြန်ရန်ပြောလေရာ အောင်လေးမှနိမ့်နေသောအကိုင်းမှ မာလကာသီးတစ်လုံးကိုခူးကာ ပြန်ကြလေသည်။
ခြံထဲမှထွက်သွားသော ကလေးများ၏နောက်ကျောကို ကြည့်နေသော အိမ်ထဲမှမျက်လုံးပေါင်းများစွာကို ကလေးငယ်များတွေ့ခဲ့ကြပါလျှင် !!!
” ကလေးတွေပြန်လာကြပီ လာလာကြလာကြ ကလေးတို့ရေ ”
” ရွာထဲမှာ တော်တော်နှံ့ခဲ့ကြရဲ့လား ”
” ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး တော်တော်လေးရောက်ခဲ့ပါတယ် ”
အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ချက်စူတို့ မောင်မြင့်တို့အဖေများပင်ရောက်ရှိနေပီး ဧည့်သည်များနှင့်စကားကောင်းနေကြပေသည်။
” ကဲဟေ့ ဒီနေတော့ ဒီလောက်ပါပဲနက်ဖြန်ကျမှ လျှောက်ဆော့ကြတော့နော် ”
” ဟုတ္ကဲ့ပါ ဖိုးဖိုး ”
အကာလညအချိန်ရောက်သော် အောင်လေးတစ်ယောက် အိပ်မပျော်နိူင်ပဲ မျက်လုံးထဲ၌ အိမ်အိုကြီးရှိရာခြံထဲမှ မာလကာသီးအူနီကြီးများကိုသာမြင်ယောင်လျှက်ရှိနေရာ မနက်ဖြန်ကျမှ ညီမလေးမပါပဲ ချက်စူတို့နဲ့ သွားပြန်ပီးအဝ ခူးစားလိုက်မယ်ဟုတွေးတောကာ တစ်ယောက်ထဲ မိမိစိတ်ကူးကိုပီတိဖြစ်ကာ ပြုံးယောင်သန်းရင်းအိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
” အောက် အီး အီး အွတ် ”
ကျေးလက်သဘာဝအတိုင်း လင်းကြက်တွန်သံဖြင့်ကျေးရွာလေးမှာ စတင်အသက်ဝင်လာလေတော့သည်။
” မေ မေ မုန့်ဟင်းခါးစားချင်တယ် ”
” သြော် သမီးရယ် ဒီမှာမုန့်ဟင်းခါးဘယ်ရှိပါ့မလဲ ”
” မနက်စာ ထမင်းကြောနဲ့ ကြက်ဥကြော်ပဲရှိတယ်ကွဲ့ ”
” ဖိုးဖိုးသူ့ကန်ဖော်ထားတုန်းကရထားတဲ့ ငါးရံ့တွေကို အခြောက်လှမ်းထားတဲ့ ငါးရံ့ခြောက်တွေကိုလဲ ဖုတ်ထားပေးထားတယ်လေ ”
” မေမေတို့ဆီမှာဆို စျေးကြီးတော့ ငါးရံ့ခြောက်က စားရခဲတယ်သမီးလေးရဲ့ ဒါလေးနဲ့ပဲစားနော် ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ ”
စားသောက်ပီးတဲ့အချိန် ချက်စူတို့ရောက်လာသဖြင့် ခြံထဲမှာပင်ကစားကြလေသည်။
ထမင်းစားချိန်ရောက်သော် ချက်စူ မောင်လှတို့ညီကိုလဲ ဒီမှာပင်ထမင်းစားလိုက်ကြသဖြင့် ယောကျာင်္းလေး၄ ယောက် ဆေးရိုးပင်ကြီးအောက်၌ထိုင်ကာ အောင်လေးမှစ၍သူ့အကြံအားအကောင်ထည်ဖော်ရန်
” ဟျောင့် ချက်စူ ခြံကြီးထဲက မာလကာသ်ီး အူနီသီးကြီးတွေသွားခူးရအောင်ကွာ ”
ထိုခါ မောင်မြင့်မှနေ၍
” ဖြစ်ပါ့မလားဟ အဲ့အိမ်ကြီးက သရဲခြောက်တယ်ပြောတယ်နော် ”
” မင်းကသရဲတွေ့ဘူးလို့လားဟ မောင်မြင့်ရ ”
ချက်စူကဝင်ပြောလိုက်ရာ မောင်မြင့်မှ
” အာ့တော့မသိဘူးလေကွာ လူကြီးတွေကပြောတာပဲ ”
” မင်းကလဲသေချာမသိပဲနဲ့ မင်းမလိုက်ရဲဘူးလား မလိုက်ရဲရင်နေခဲ့ကွာ ”
” ဘာလို့မလိုက်ရဲရမှာလဲဟ ၄ ယောက်တောင်ပဲဟာ ”
” ဒါဆိုလဲသွားကြမယ် ”
ကလေး ၄ယောက်ခြံကြီးဖက်သို့ထွက်သွားကြရာ လူကြီးတွေပင်တစ်ယောက်မှမသ်ိလိုက်ကြပေ။
သို့သော် အိမ်ပေါ်မှ နဒီတစ်ယောက်ကတော့ဖြင့်မြင်လိုက်လေသည်။
” ဟျောင့်တွေ လာကြ လာကြ ”
” မလကားသီးတွေအများကြီးပဲပွတာပဲကွ ”
” အောက်ကဟာတွေမကောက်ကြနဲ့ကွာ အပင်ပေါ်ကဟာတွေပဲခူးကြ ”
မာလကားသီးတွေ တစ်ဝကြီးစားပီးနောက်
” အိမ်ကြီးထဲဝင်ကြည့်ကြရအောင်ကွာ ”
” ဟာကြာ ”
” ဘာ ဟာကွာလဲမောင်မြင့်မင်းကြောက်လို့လား ”
” မကြောက်ပါဘူး ဝင်မယ်လို့ပြောမလို့ဟ ”
” ဟီး ဟီး ”
သတ္တိခဲ ၄ ယောက်အိမ်အိုကြီးဆီသို့ ရောက်ရှိသွားရာ အိမ်ကြီးမှာ တံခါးပင်မရှိချေ။
အိမ်ထဲမှာလဲ လင်းနိူ့များနှင့် ငှက်သိုက်များသာရှုပ်ပွလျှက်ရှိသည်။
ထူးဆန်းသည်ကအခန်းများတွင်သံတိုင်များကာရံထား
သည်မှာ အချုပ်ခန်းများနှင့်ပင်လွန်စွာတူလှလေသည်။
အပေါ်ထပ်တွင်လည်း ပင့်ကူအိမ်များ ဖုန်များဖြင့်သာရှိနေပေသည်။
အတန်ကြာလိုက်ကြည့်ကြပီးနောက် ပြတင်းပေါက်နားရောက်လာရာအပြင်တွင်အလင်းရောင်နည်းနေသဖြင့်
” ကဲ ပြန်ကြမယ်ဟေ့ လူကြီးတွေလိုက်ရှာနေလို့ နောက်နေ့မလာရပဲနေနေရဦးမယ် ”
” အေးကွပြန်ကြမယ် ”
အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာကြရာ အပြင်တွင် အမှောင်ထုပင်ဝင်ရောက်လာနေပြီဖြစ်သည်။
ကလေး၄ ယောက် ခြံဝသို့အရောက်တွ မထင်မှတ်သော အဖြစ်တစ်ခုပေါ်လာလေသည်။
” ရပ်စမ်း မင်းတို့ကဘယ်သူတွေလဲ ”
သေနတ်များဖြင့် သူတို့ကိုချိန်ထားပြီး ချုံထဲမှထွက်လသော စစ်သားများကိုတွေ့လိုက်လေရာ ကလေးငယ်များလန့်ဖြန့်သွားလေတော့သည်။
” ဟို ဟို မလကာသီး လာခူးစားတာပါ ”
အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့် အောင်လေးကပြန်ဖြေလိုက်ရာ
စစ်သားနှစ်ယောက်က အချင်းချင်းတီးတိုးပြောဆိုလိုက်ပီးနောက်
” ကဲ အိမ်ထဲပြန်သွားကြ ” ဟုဆိုသဖြင့် အိမ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ရာ
ခုနကမှောင်နေသောအိမ်ကြီးမှာ မီးအိမ်ကြီးများဖြင့်ထိန်လင်းနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့လိုက်ရလေသောအခါ
အိမ်ထဲရောက်သော် ခုနကရှုပ်ပွနေသောအိမ်ကြီးမှာ
အမှိုက်များမရှိပဲနဲ့ စားပွဲခုံများဖြင့်စစ်သားများအလုပ်ရှုပ်
နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် အောင်လေးတို့မှာ တစ်ယောက်
မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ထိတ်လန့်နေလေသည်။
ဓားရှည်ကြီးကိုင်ထားသော စစ်ဗိုလ်ကြီးတစ်ဦးနှင့်
လက်ပတ်ပါတ်ထားသောမုတ်ဆိတ်မွေးများနှင့်လူကြီး
တစ်ဦးရှိရာစားပွဲခုံတစ်ခုရှေ့သို့ရောက်သော် စစ်ဗိုလ်ကြီးမှ သူတို့နားမလည်သော စကားများဖြင့် ဒေါသတကြီးပြောဆိုလေသည်။
ထိုလူကြီးပြောသောစကားကို မုတ်ဆိတ်နဲ့လူကြီးက
” မင်းတို့ ဘယ်ကလာတာလဲ ”
” ရွာထဲကပါ ”
၄ယောက်လုံးတစ်ပြိုင်ထဲဖြေလိုက်ကြသည်။
စစ်ဗိုလ်ကြီးမှ ထပ်ပြော ဟိုလူကြီးက ပြန်ပြောလေသည်။
” မာစတာကြီးက မယုံဘူးတဲ့ ”
” မင်းတို့ကို တော်လှန်ရေးသမားတွေလွှတ်လိုက်တာလို့ပြောတယ် ”
” ဘယ်ကတော်လှန်ရေးလဲ သားတို့မသိဘူး ”
( သီဟတင်စိုးတို့ကိုပြောတာဖြစ်မယ် 🙂 )
” ဝုန်းးးး ”
ဒေါသတကြီးခုံကိုစောင့်ကန်လိုက်သဖြင့်ကလေးငယ်
များထိတ်လန့်ကာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်ကုန်ကြလေသည်။
” ကဲ မင်းတို့ကို ဟိုအခန်းထဲမှာနေရမယ်တဲ့ ”
” အီးဟီးဟီး မနေဘူးအိမ်ပြန်မယ် ”
ချက်စူကငိုလေတော့သည်။
” ဂျိုင်း ”
အခန်းထဲထည့်ပီးနောက် တံခါးပိတ်လိုက်ကြသဖြင့်
ကလေးများအော်ငိုသံက ဆူညံနေလေတော့သည်။
” အားးးးး အမလေးးးး သေပါပြီဗျာ ”
” မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ”
တစ်ဖက်ခန်းမှအော်သံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်ကြရာ သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် လူတစ်ယောက်အား ပလာယာဖြင့် ခြေသည်းများခွာကာရေနွေးပူဖြင့်လောင်းချနေသည်ကိုတွေ့မြင်ကြသဖြင့်မောင်မြင့်နှင့် ချက်စူမှာသတိလစ်သွားလေသည်။
ထိုစဉ် သူတို့အခန်းထဲသို့ စောနက စစ်ဗိုလ်ကြီးဝင်လာပီးနောက်ဓားရှည်ကြီးကိုဆွဲထုတ်က အောင်လေးနှင့်
မောင်လှအားခုတ်ရန် အပေါ်သို့မြှောက်လိုက်စဉ်
” ဝေးးးးးးဟေးးးဟေးးး ”
ခြံပြင်မှ လူသံများကြာရပီးနောက် မောင်လှနဲ့အောင်လေးတို့မှာ မေ့မြောသွားလေတော့သည်။
” ရေ ရေ ပေးးးပါ ”
” သတိရလာပီ သားလေးသတိရလာပြီ ”
” ဖေဖေ ဖေဖေ ချက်စူတို့ရောဟင် သားကြောက်တယ် အီးဟီးဟီးး ”
” မကြောက်နဲ့တော့ သားလေး ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး ”
” ချက်စူတို့လဲရှိတယ် ”
” သူတို့ပြောလို့ ဖေဖေတို့အားလုံးသိပီးပြီ ”
” မင်းတို့ကွာ အဲ့ဖက်ကိုမသွားဖို့အတန်တန်ပြောထားရင်းနဲ့ အခုတော့ ”
အဖိုးမှ ဒေါသဖြင်ဝင်ပြောရာ အဖွားမှ
” တော်ကလဲ ကလေးကအခုမှသတိရတာ မဆူစမ်းပါနဲ့တော့ ”
” ဟ အဲ့အိမ်ကြီးက အရင်က ဂျပန်ကင်ပေတိုင်တွေ တော်လှန်ရေးသမားတွေကိုနှိပ်စက်ခဲ့တဲ့အိမ်ကြီးကွ တော်လှရေးသမားတွေ ဝင်စီးလို့အကုန်သေကုန်တာ အဲ့ထဲမှမကျွတ်လွတ်ကြလို့ သရဲအခြောက်ကြမ်းလို့ ရွာထဲကတောင်ဘယ်သူမှမသွားရဲတာ ဒီကောင်တွေသတ္တိကောင်းလို့အခု မသေကောင်းမပျောက်ကောင်းဖြစ်ရတာလေ ”
” သားမှားပါတယ်ဖိုးဖိုးရယ် မာလကာသီးစားချင်လို့ဖြစ်ရတာပါ ”
” နိူ့မို့ဘယ်ရှာရမှန်းတောင်သိမှာမဟုတ်ဘူး နဒီလေးပြောလို့ မင်းတို့မသေတာ ကံကောင်းလွန်းလို့ နားလည်လားမြေးလေး ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖိုးဖိုး နောက်ဆိုသားလူကြီးတွေစကားနားထောင်ပါတော့မယ် ”
” အေး အေး ကောင်းတာပေါ့ကွာ ”
နောက် ၂ ရက်ခန့်ကြာသော်
အိမ်အပြန်လမ်းကားပေါ်တွင်ကိုစိုးသောင်းတို့မိသားစုပါ
လာလေတော့သည်။
အောင်လေးမှာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသောအဖြစ်အပျက်များကို စဉ်းစားကာ မိမိဘဝတစ်သက်တာတွင်မေ့ပျောက်နိူင်တော့မည် မဟုတ်ပါချေတော့တကားးး
ပြီးပါပြီ။
စာဖတ်ရင်းနဲ့ ဘဝအမောများပြေပျောက်နိူင်ကြပါစေ။
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
့